Tuesday, May 15, 2012

NATO in Chicago May 20-21: War Criminals Summit

NATO, the North Atlantic Treaty Organization, is holding a “heads of state” summit in Chicago on May 20 and 21. About 50 countries that are members of and allied with NATO are sending their political leadership to this summit.
NATO presents itself, and is portrayed in the major media of this country and countries it is allied with, as a force for “humanitarian interests.” On its website, NATO claims to be a “leading contributor to peace and security on the international stage.” This benign self image is a vicious lie and masquerade that influences the thinking of far too many people in the U.S. and around the world.
In reality, NATO is the world’s largest military alliance. Its 28 countries account for 65% of the world’s military spending, and far and away the largest of these is the United States. NATO exists to use the most advanced weaponry in the world in service of the interests of the big capitalist-imperialist powers of North America and Europe, above all the U.S. Most of this weaponry, especially in recent years, has been used not against similarly equipped opponents, but against defenseless civilian populations who they characterize as “terrorists.”
In the 60 years of its existence, the year 2011 was, as an article in Foreign Policy put it, NATO’s “busiest year ever for military operations.” (“This Week at War: What Is NATO Good For?” February 3, 2012) NATO maintained an occupation force of over 100,000 troops in Afghanistan, and what it calls a “stabilization force” in Bosnia, in the Balkan region of Eastern Europe. It launched a seven-month air war to topple Muammar Qaddafi in Libya. In Libya, estimates of the civilian death toll from all fighting during the NATO campaign range from 13,000 to 17,000, with 50,000 wounded; civilians killed in the fighting in Afghanistan from 2007 to 2011 total almost 13,000. Countless people have been displaced, wounded, and dispossessed of everything they owned.
NATO’s “peacekeeping” is aimed at maintaining a world of Western imperialist—especially U.S. imperialist—domination over the people of the world, and sustaining overwhelming firepower advantage over any current or potential opponent. The fundamental purpose of NATO’s so-called “humanitarianism” is to devote massive weaponry to protect, defend, and extend a system that inflicts great suffering on the vast majority of humanity and enriches a handful—this is the “world order” of capitalism-imperialism.

Source : The Revolution 

SATYAMEV JAYATE'S REAL HERO


Bollywood star Aamir Khan's teleshow " Satyamev Jayate", where he deals with sensitive social issues backed by statistics, has surpassed his own popularity, indicates a survey on online Google searches.
The first episode of "Satyamev Jayate" was aired May 6 on Star Plus. Its concept was kept under wraps till then, but now it has become a winner thanks to issues like female foeticide and child sex abuse, and the way Aamir conducts the show.
According to Google India, the country's netizens are searching more for the show as compared to online hits for 'Aamir Khan'.
In a search through Google Insights, a service to find out about trending issues, it has been found that between the keywords "Satyamev Jayate" and 'Aamir Khan', the show is said to have attracted more people over the past seven days.
As per available data, the show's popularity seems to be capturing Madhya Pradesh the most as it is driving the most number of searches. Rajasthan is next on the list, and Gujarat takes the third spot.
Also, popular search keywords related to the search are "Satyamev Jayate Download" and "Satyamev Jayate song".

Source : Times of India

Wednesday, May 9, 2012

अखण्ड मागले खण्डित हुँदै गरेको एकता


..............
हामी देखिरहेका छौं यी ‘अखण्ड’हरुको मागमा बारम्बार खण्डित भइरहेका छन्, लोकतन्त्र प्राप्तिका लागि एक पुलिन्दामा बाँधिएका नेपालीहरु । 
                                             ..................

सहरका भित्ताहरु ‘अखण्ड’ थपिएका नाराकाहरुले पोतिएका छन् । अखण्ड सुदुरपश्चिम, अखण्ड चितवन अथवा अखण्ड कोसीपारिका जिल्लाहरु । अखण्ड मधेस अखण्ड तराई अथवा अखण्ड उपत्यका । यस्तै.....यस्तै । यी सवै ‘अखण्ड’हरुको अन्तरनीहित चाहना फेरि पनि खण्डित गर्ने नै हो । पहाडबाट हिमाल, हिमालबाट तराई, तराईबाट पहाड–हिमाल । पुनःसंरचनाको जगबाट राजनीतिक सोधलाई संघियताका नाममा यसरी गाड्न खोज्दा सडकमा भिन्न प्रकारका आन्दोलनहरु देखिन थालेका छन् । संघियताको सोध अब क्षेत्रमा सीमित रहेनन्, यसले उत्पीडनको हाइन जातिको प्रतिनिधित्व गरिरहेको छ, वर्गको होइन वर्णको नाममा हुंकार मच्चाइरहेको छ । अनि, नेपालमा भएका सवै जातिहरुका अगुवा तथा नेताहरुले यसलाई ‘आइडोलोजी’ बनाउने प्रयत्न गरिरहेका छन् ।
अचेल विहानीपख सँधैजसो मोवाइलमा म्यासेज र फोनहरु आउन थालेका छन् । चिनजानका विद्वान ठानिने एकजना समजाति नेताले भन्ने गरेका छन्–‘सवै आफ्नो अस्तित्वमा लागे अव हामी प्रतिरोधका लागि संगठित भएका छौं, तपाइको भुमिका पनि महत्वपूर्ण रहन्छ । त्यसकारण सभामा आउन प¥यो, हाम्रा लागि पनि राज्यको खोजी गर्नप¥यो ।’ ०४६ सालमा आएको प्रजातन्त्रलाई त्यतिराम्रोसँग उपभोग गर्न पाएको छैन मैले । ०६३ को आन्दोलन देखेर सिधै गणतन्त्र ल्याउन सफलहरु मध्येको एउटा नागरिक हुँ । मलाई गणतन्त्रको गतिलो स्वाद लिने उत्कट इच्छा छ । तर, यसले गतिलो स्वाद दिनै नपाई फोनहरु त्यसरी बझ्न थालेका छन् । कतै गणतन्त्र यही त होइन ? भन्ने लाग्छ घरिघरि । तर, वास्तविक लोकतान्त्रिक गणतन्त्रचाँही यो होइन । मैले त प्रत्येक नेपाली सफल र संभ्रान्त भएको सपना बुनिरहेको छु । खैरे आउँदा उसको मुलुक लैजान्छ की भनेर नजिकीने नेपालीहरुको भावना परिवर्तनको कल्पना गरेको छु । कि, खैरे नेपालमा आएर सँधै बसीरहुँ भन्ने सोच्न सकोस । नेपालीले डो¥याएर होइन, खैरेले नेपालमा भरमार पैसो तिरेर आफैं घुम्न सकोस भन्ने कल्पना गरेको थिएँ । तर, यस्ता कल्पनाहरु यी ‘अखण्ड’ मागहरुका लागि चन्द्रमालाई धर्तीमा झार्ने बकमफुस्से आश्वासन सरह भएका छन् अहिले ।
हामी देखिरहेका छौं यी ‘अखण्ड’हरुको मागमा बारम्बार खण्डित भइरहेका छन्, लोकतन्त्र प्राप्तिका लागि एक पुलिन्दामा बाँधिएका नेपालीहरु । जसले गणतन्त्रलाई स्वीकार गरेपछि त्यसको उपभोग अघि नै खण्डित मानसिकताको तराजुमा बस्ने साहस गरिरहेका छन् । जवकी, बालक गणतन्त्रलाई हुर्काउने भन्दा पनि उसैको काँधमा टेकेर आन्तरिक अधिकारका नाराहरु भित्तामा पोतेर आफैंमाथि प्रहार भइरहेको छ–बन्दहड्ताल, सहर बन्द, सडक बन्द अथवा जिल्ला क्षेत्र र समुदाय बन्दका नाममा ।
म अखण्ड लोकतन्त्रकोे खोजीमा छु । नेताहरुले उपभोग गरिरहेको नागरिकको सम्पत्तिमाथिको अधिकार सुखसुविधाको खोजीमा छु । प्रत्येक नागरिक नेपाली नेताजत्तिकै धनी हुनुपर्छ भन्ने अखण्ड चिन्तनको खोजीमा छु । मलाई कसले पुरा गरिदिनसक्छ यस्तो अखण्डता सहितको मेरो मागलाई ? मैले भौगोलिक विविधतालाई अहिलेसम्म नियाँल्न सकेको छैन । मेरो देशको साँधसीमा कति छ भनेर छुट्ट्याउने विषयमा सडकमा नाराजुलुसमा सहभागी भएको छैन । तर, मलाई अहिले आफ्नो राज्यको सीमा छुट्याउने आन्दोलनका नाइकेहरु बारम्बार जुलुसमा सहभागी हुनका लागि आग्रह गर्छन्, दवाव दिन्छन् र बाध्य बनाइरहेका छन् । मैले मेरो परिचय नेपालीमा खोजिरहेको छु । सहरमा सुरु भएका अनसन र ¥यालीहरु जातिमा खोज्नुपर्छ भन्ने बाध्यकारी दवाव दिइरहेका छन् ।
सवैले देखाएको हर्कत मैले देखाउन सक्तिन । विश्वव्यापी मान्यतालाई पछ्याउन चहान्छु । आदर्शवादीहरु अहिले भिन्न जातका हुलमा नेता भएको देखिरहेको छु, जो जम्मा दुईजात महिला र पुरुषमात्र भन्ने गर्दथे । म उनीहरुले ठगीको व्यापार बनाएको राजनीतिजस्तो सोच्नपनि चहान्न । किनभने कलेजका एउटै व्रेन्चहरु, कार्यालयका समान कुर्सीहरु तथा विभिन्न सतहका क्षेत्रहरुमा म भिन्न समुदायका भिन्न व्यक्तिहरुसँग एउटै थालमा खाएर हुर्किरहेको छु । मलाई लाग्छ, यतिवेला मपनि यी हुलहरुको एउटा झुण्डको आन्दोलनमा मिसिएभने मेरो नैतिकता र मेरो नागरिक इमान्दारीता कमजोर देखिनेछ । अहिले उठेका अखण्डताका नाराहरुसँग उम्लिएको जातिवादका नारामा यीनै राजनीतिक दलका नेताहरुको भुमिका सक्रिय छ । चौधरी हुन् वा राई । बाहुन हुन् वा लिम्बु । मगर हुन् वा विश्वकर्मा । यी थरले कसैको जातलाई परिचयात्मक बनाउन सक्तैन । सवैभन्दा ठूलो मानवता र लोकतन्त्रको विश्वव्यापी मान्यता नै हो । अहिले संघियताका नाममा यस्तै जातिवादका ढ्याङ्ग्रो राजनीतिकवृत्तबाट नै बजाउने क्रम बढिरहेको छ । ताकि यसले बनाएको अस्तव्यस्तताले उनीहरुको संविधानसभाको जागिर र भविष्यको राजनीतिक जोगाड रहोस् ।
‘राजनीति फोहोरी खेल हो’ केही पढेका साक्षरहरु अहिले भनिरहेका छन् । यो फोहोरी खेल सफा कहिले हुने हो त्योचाँही थाहा छैन । तर, हामी भिन्न वर्ण, भिन्न जातका नाममा हुर्किरहेपनि हाम्रो आन्दोलित एकता विकास र उत्थानका लागि किन खण्डित भइरहेको छ ? यो खण्डन समाजमा पनि असरदार बन्ने देखिन्छ । त्यसकारण जातिवादतिर लम्किएका हाम्रो आन्दोलनहरु विकासवादतिर लम्क्याएर मुलुकलाई बचाउने हो की ? जहाँ दैनिक १६ घन्टाको लोडसेडिङ अन्त्य, पेट्रोलियमको सहज आपूर्तिका लागि नागरिक दवाव, खाना पकाउने ग्याँसका लागि सामुहिक दवावमा हामी जुट्न सकेका छैनौं, त्यहाँ जातिवादको राज्यका लागि सवै भेलामा पुगिरहेका छौं । देशमा तरल अवस्था यस्तै वेमौसमी आन्दोलनहरु र मागहरुले बढेका हुन् । राजनीतिक दलका नेताहरुलाई के छ र ? जवसम्म नागरिक विभाजित मानसिकतामा उत्रिदैन तवसम्म उनीहरुको चुनावी मैदानमा आफ्नो जीत सुनिश्चित हुँदैन । उनका लागि यो नागरिक विभाजन खुसीको कुरा हुनसक्छ । यद्यपि, यो विभाजित क्रम हाम्रालागिचाँही युगान्तरसम्म पीडादायी हुन्छ । पहिला राष्ट्रको सर्वोच्चता र नागरिक लोकतन्त्रको उपभोगसहितको राष्ट्रसञ्चालनका लागि हाम्रो दवाव हुनुपर्छ । त्यसपछिका अतिरिक्त समयहरुमा हामी आत्मनिर्णयका लागि सवैको मतमिल्ने संघियताका सवालमा छलफल गर्न सक्नेछौं । त्यसकारण एक नागरिक अपिल हो–‘अखण्ड नामको भित्ता पोताइबाट हामी कुन दिशातिर गइरहेका छौं त्यसको मुल्याङ्कन सहित सामुहिक दवावमा पहिला संविधान र त्यसपछि लोकतान्त्रिक सुविधाका लागि एकजुट बनौं ।’ अहिले नै हामी विभाजित भएर अस्तव्यस्त मागको चाङ लगाउन थाल्यौं भने एनजीओ र आइएनजीओकरण भएका राजनीतिक दल र तिनका संचालकहरु सफल हुन्छन्, हामी लोकतन्त्र प्राप्त गरेर पनि असफल हुनेछौं ।
                                                                                                              -B'Nod.

ताराहरुको खोजी



म त रछ्यानमा सुकिला ताराहरु
खोज्दो छु
थाहा थियो यो सुकिलो कान्लाको
तेजिलो काँडासरी सफाचट फलेको
सुन्दर ऐंसेलुको झाङ हैन भनेर ।
कतै नालीबाट स्वतन्त्र भएका
किराहरुको नाराजुलुस
कतै भान्छामा गुँड लागेका
साङ्लाहरुको उदण्ड उफ्राहट
लमक–लमक आफ्नो अधिन
खोजिरहेका गड्यौलाको जमात
त्यो डंगुरभित्र अनेक–अनेक प्रकारमा
किराहरुका चर्का स्वरहरु
आफुलाई स्वतन्त्र ठानेर आज
बाहुबलमा कुस्तिँदा छन्
कोही सेता रगतले, कोही गोब्रे रहरले
कोही लिसाइलो माटोहरुबाट
थाहा छ, यहाँ ताराहरु छैनन्
तिनका चमकहरु शुन्यप्रायः छन्
ताराहरु माथि अम्बरभन्दा टाढा
तेजश्वी किरणहरुसँग भुलिँदा छन्
सपनाजत्तिकै बलियो,
तन्नेरी जत्तिकै उन्माद
यो रछ्यानमा त भिन्न जातका किराहरु
स्वतन्त्र अधिपत्यको मोर्चामा भेटिए
यी मेरै गराहरु, मेरै भान्छाहरुबाट
मोटा भएर मेरो घरेलु कानुनमा
हुर्किएका कथित फोहोरहरु हुन्
यी फोहोरहरु ताराको प्रतिविम्ब
छिचोल्न सक्षम छैनन्
त्यो प्रकाण्ड उज्यालोदेखि आत्तिने
त्यो चम्किलो भविष्यसँग त्रस्त झुण्डहरु
यी रछ्यानमा रमाउँछन्,
यसैलाई स्वतन्त्रता ठान्छन्
यहाँको हावा भविष्य सोच्छन्
तर म
यीनिहरुसँगै ताराको चमकसँग
चम्किला, रंगीविरंगी र सम्पन्न
गतिलो फोहोरको खोजिमा रछ्यानमै छु
कृपया तपाइले भेटे मलाई पैंचो दिनुहोला ।
-वि'नोद

Monday, May 7, 2012

‘डार्लिङ तिमी एप्लाई गर म डिपेन्डेन्ट’

..........
गुरिल्लाको हतियारजस्तो भएको छ नेपाली युवाले लिने शिक्षा र त्यसको उपयोगको व्यवस्था ।     प्रमाणपत्र विकाएर खान सकिँदैन, लुकाएर खाने अवस्था छैन ।
                                                          ........




वि'नोद 
राम्रो शिक्षा, राम्रो रोजगारी भनेको आकाशको फल आँखा तरी मर भनेजस्तो भएको छ नेपाली विद्यार्थीहरुका लागि । सरकारी संयन्त्रले शिक्षापछिको वेरोजगारीको व्यवस्थापन गर्न नसक्नु अहिले यो उखानको पयार्य बनेको छ । राज्यले कुनै राम्रो व्यवस्था गर्न नसक्नु नै सहरहरुमा च्याउसरी खुलेका एजुकेशनल कन्सल्टेन्सीको व्यापार चल्नुपनि हो । पढ्नका लागि विदेश जानु साधारण कुरा हो । तर, पढाइसँगै आफ्नो बसाई नै विदेशमा गर्ने सोच अहिले युवावर्गमा पर्न थालेको छ । पाठकमित्रहरुलाई एउटा सडक उदाहरण दिन चहान्छु म । कोटेश्वरको सडकपेटीमा अनामनगरको यात्रा गरिरहँदा एउटा गजवको उदाहरण भेटियो । आजभोली त सडकपेटीमा तरुनीसँग मस्किएर बस्ने केटाहरुले लालसा नै देखाउदै भन्नेगरेका रहेछन्,‘डार्लिङ तिमी एप्लाई गर म लगानी गरेर डिपेन्डेन्ट भिसामा जान्छु । काम गरौंला बसौंला । यहाँ केही नहुने भयो ।’
ठूलो युवा शक्ति अहिले विदेश पलायन हुने क्रम बढेको छ । काठमाडौं लगायत देशका विभिन्न ठाउँमा खुलेका एजुकेशन कन्सल्टेन्सिहरुमा आइएलटीएस गर्नुको पछाडीको उद्देश्य राम्रो देश जाने नै हो । जहाँ अवसर त्यहाँ युवा भनेजस्तो भएको छ । मन खिन्न पारेका युवा राज भट्टराइ भन्छन्,‘यसपाली डिभि परेन । परेको भए त अमेरिका उडिन्थ्यो उतै वसिन्थ्यो । यहाँ डिग्रि सकेर पनि आठ हजारको जागिर किन खानुपथ्र्यो र ?’
धेरैजसो कलेजको अध्ययन सकेपछि विदेशको यात्राका लागि नै तयार भएका हुन्छन् । ‘डिप्लोमा सकियो, मास्टर्स पछि गर्ने । त्यो भन्दा पहिले आइएलटीएस गरेर युरोप वा अस्टे«लिया नै जाने हो ।’ सुलभ दाहाल भन्छन्,‘नेपालको अवस्थाका कारण हामी लगानी गरेर पढ्नेहरुका लागि यहाँ अवसर छैन ।’
गुरिल्लाहरुले लुकेर आक्रमण गर्छन् । उनीहरुसँग हतियार हुन्छ तर त्यो बलियो हतियार हुँदैन, ति भन्दा कयौं गुना बलिया हतियार दुश्मनसँग हुन्छन् । त्यसकारण उनीहरु लुकेर आक्रमण गर्छन् । गुरिल्लाको हतियारजस्तो भएको छ नेपाली युवाले लिने शिक्षा र त्यसको उपयोगको व्यवस्था । प्रमाणपत्र विकाएर खान सकिँदैन, लुकाएर खाने अवस्था छैन ।
नेपाली युवायुवती विदेशीने संख्या न्युनिकरण हुन सकेको छैन । बरु, अधिकतम रुपमा बढेको पाइन्छ । अमेरिका, युरोप अथवा अष्ट्रेलियामात्र होइन, खाडीदेखि भारतसम्म पनि नेपाली युवाहरु शिक्षा र रोजगारको खोजिमा पलायनहुने क्रम बढिरहेको छ । ‘पढ्नेमात्र उद्देश्य होइन, काम गरेर पैसा कमाउने चाहनाले पनि विदेशिनु परेको छ । केही वर्ष अष्ट्रेलियामा बसियो पढाइसँगै केही पैसा कमाइयो अव जर्मनको तयारीमा छु ।’ मोरङ्का बद्री भट्टराइ भन्छन्,‘यसलाई रहर र बाध्यता दुवै भन्नुपर्छ । विना लगानी केही हुन नसकेपछि लगानी गरेर राम्रै काममा जाउँ भन्ने धोको हो ।’ अव्वल नम्बर ल्याएर पढ्ने र काम गर्न रुचाउने युवापुस्ता विशेषगरी युरोप तथा अष्ट्रेलिया जाने दाउमा छन् । त्यहाँ हुन सकेन भने जापानसम्म भएपनि जाने उनीहरुको इच्छा हुन्छ । पढाइसँगै त्यहाँ काम गरेर आम्दानी हुने रकमको लोभ उनीहरुले पालेका छन् । काठमाडौंका सुदन दाहाल भन्छन्–‘यहाँको वेरोजगारीको स्थिति देखेर त विदेशिने सोच आउनु स्वभाविक हो । पढाइका लागि लगानी ग¥यो तर त्यो उपलव्धिमुलक छैन । बरु काम गर्दै पढ्न पाउने लालसाले विदेशिने सोच आउँछ ।’ दाहाल युरोपको कुनै राम्रो मुलुक जान अहिले बुझिरहेका छन् ।
‘विद्यार्थी राजनीतिक हे¥यो भद्रगोल छ । शिक्षाको व्यवस्था हे¥यो बस्न मन लाग्दैन । नेपाली शिक्षाको हविगत विश्वबजारमा शुन्यप्रायः नै हुन्छ । यहाँ मास्टर्स गरेर पनि आइएलटीएस पास गरेको प्रमाणपत्रलाई युरोप, अष्ट्रेलिया अमेरिका अथवा जापानका बजारमा मान्य गर्दैन । विश्वबजारमा अमान्य प्रमाणपत्र बोकेर के गर्नु र ?’ काठमाडौंका नामी कलेज पढेका विद्यार्थीहरुको भनाई यस्तै छ । भीएस निकेतन पढिरहेका राजु कर्माचार्य भन्छन्,‘म जापान जाने तयारीमा छु । यहाँ पढियो तर भाषा तथा आइएलटीएसको तयारी गरिरहेको छु । बेलायत अथवा अष्ट्रेलियामा सर्भाइभ गर्न कनि हुने भयो । गर्लफ्रेन्डले फोर्स गरेपनि म जान सकेको छैन ।’ कर्माचार्यको यस्तो विचार भएतापनि काठमाडौं होस वा पूर्वी सहर इटहरीमा हुर्किरहेका विद्यार्थीहरु । उनीहरुले पछिको गन्तव्य बाहिर पढ्ने नै राखेका छन् । ‘प्राइभेट र महँगो कलेज पढेर सामान्य काम गर्न सकिन्न । रहरले पढ्नेहरुका कुरा बेग्लै भयो तर करले पढ्ने हाम्रा लागि खोई अवसर ? विदेश नगई हुन्न ।’ विराटनगरका सुमन चापागाई सोध्छन्,‘लौ खोजिदिनुहोस त ?’
‘यहाँ पढेको विषयको कौशलताका बारेमा त्यति महत्व पाइँदैन त्यसैले अचेल टेन प्लस टु सक्नासाथ विद्यार्थीहरु विदेश जान चहान्छन् ।’ शिक्षा अधिकारीहरु भन्छन्,‘यहाँ शिक्षा विद्यार्थीका लागि नभई कलेजका लागि भएको छ ।’ पढेर पनि विदेश जाने सोचका धनी विद्यार्थीहरु पर्याप्त हुन थालेका छन् । ‘पढाइका लागि भनिएका कुनै संस्था खाली हुँदैनन् । विभिन्न नामका त्यस्ता संस्था पढ्दा बाहिर जान सकिन्छ की ? भन्ने आशा भएकाले संस्था जोडिएका छन् ।’ विद्यार्थीहरु सोध्छन् ।
चाहना र सोच जसरी नै त्यसलाई कसरी उपयोग गर्ने भन्ने तरिकापनि फरक ढङ्गका देखिने गरेका छन् । अचेल कलेजका क्लासमै भविष्य कुन देशमा गएर विताउने भन्ने सल्लाह हुने गरेका छन् । गर्लफ्रेण्ड वा ब्वायफ्रेन्ड बनाएकाहरुले एकअर्कालाई डिपेन्डेन्ट बनाएर नै विदेशको पढाई र रोजगारीको तयारी गरिसक्छन् । किस्ट कलेजका विनय देवकोटा भन्छन्,‘यसरी तयार गरिएन भने त भविष्य अन्धकार छ नी ? त्यसैले यस्तो तयारीमा जुटेका छौं, हामी ।’