मुस्कान पैंचो पाए त

यी आवाजहरु हुन् इशाराबाट,
मेरो अबोध मुस्कान र त्यो बालापन
कसैले पैंचो दिन सक्छन् भने ।
म त्यसैमा साउन रुझेजसरी
निर्थुक्क भिज्न चहान्छु
मुस्कानहरु छाडेर, अवोध भएर
बाध्यतालाई कुल्चिएर, पीडाहरु विर्सिएर //

पटमुर्खहरुको घनाबस्तीबाट कथित विद्वानहरु
मेरो किशोरअवस्थालाई झण्झटीलो मान्छन्
उनले गिज्याएका हाँसोहरु मुस्कान हुन्
मैले छाडेका खुसीहरु रुन्चे हाँसो भन्छन्
म यो सहरी भड्काउमा इशारा छाड्दैछु
दिन सक्छौ भने देऊ
एकमुट्ठी मुस्कान
एक चिम्टि बालापन
म त्यसैलाई मेरो ढीकुटी ठान्नेछु
त्यसैमा भरिन चहान्छु
मस्कानहरु छाडेर, अवोध भएर
थाप्लो नजिकको मस्तिष्कलाई भुलाएर //

पीपलका पातहरु बुढा भए
सालका बोक्राहरु सुकीसके
प्रविधिको अतिक्रमणवादी क्रान्तिले
मेरो सुन्दर विगतको मुस्कान क्रितिम बनिसक्यो
घडि कसैले रोक्नसक्छ भने
त्यहाँ नेर रोकेर मलाई
मुस्कान र्पैचो देऊ //
त्यो मुस्कान पैंचो पाए त
भविष्यलाई शुन्यमा झार्नसक्थें होला
धर्तीमा फेरिपनि बालापनसँगै
सुन्दर समाजका लागि
विपी, मदन, मनमोहन, गणेशमानका
स्वस्थ्य जीवन पनि त हुने थियो नि !।//